ببار بارون...

چه دردی است در میان جمع بودن
ولی در گوشه ای تنها نشستن
برای دیگران چون کوه بودن
ولی در چشم خود آرام شکستن
برای هر لبی،شعری سرودن
ولی لبهای خود همواره بستن
به رسم دوستی،دستی فشردن
ولی با هر سخن قلبی شکستن
به نزد عاشقان چون سنگ خاموش
ولی در بطن چون غوغاست به غربت دوستان بر خاک سپردن
ولی بر دل امید به خانه بستن
به من هر دم نوای دل زند بانگ
چه خوش باشد از این غمخانه رستن

هر کجا هستم ، باشم‌،
آسمان مال من است‌.
پنجره‌، فکر ، هوا ، عشق ، زمین مال من است‌.

چشم ها را باید شست‌، جور دیگر باید دید.

چترها را باید بست‌.
زیر باران باید رفت‌.
فکر را، خاطره را، زیر باران باید برد.
با همه مردم شهر ، زیر باران باید رفت‌.
دوست را، زیر باران باید دید.
عشق را، زیر باران باید جست‌.

از بچگی عاشق بارون بودم. عاشق این بودم که وقتی بارون میزنه سریع بدوم برم تو خیابون و صورتمو به سمت آسمون بگیرم..

الان هم همینطور . همینطور عاشق بارونم. تنها وقتیه که اونقدر خدا رو به خخودم نزدیک میبینم که حس میکنم اونه که داره به زمین میاد. همیشه هم زیر بارون همینو ازش خواستم. ازش خواستم همیشه پیشم باشه و بهم کمک کنه عشق خدا رو تو قلبم نگه دارم . ولی امسال یه چیز دیگه ازش میخوام .خدایا ازت میخوام کمکم کنی که این حس تنهایی رو که الان دارم دیگه هیچوقت نداشته باشم. این خلآ . این حس پوچ تنهایی....